Als kind was ik een echte boekenwurm. Ik werd altijd heel blij van lezen en zat vaak met mijn neus in de boeken. Uit de bibliotheek haalde ik altijd stapels boeken en die las ik dan met veel enthousiasme. Kruistocht in spijkerbroek, Koning van Katoren, Pluk van de Petteflet, enzovoort.
Schrijven was naast lezen mijn andere hobby. Ik schreef korte verhalen, die ik aan niemand liet lezen. Dagboeken hield ik ook bij, stapels dagboeken. Ook die hield ik strikt geheim.
Vriendenboekjes
Als ik in vriendenboekjes moest invullen wat ik later wilde worden, dan vulde ik in: schrijfster. Het leek me geweldig om van schrijven mijn beroep te maken en mijn naam op een bestseller te zien staan.
Toen ik ging studeren raakten het lezen en schrijven wat op de achtergrond. Ik had het te druk met andere zaken. Ik kreeg een vriendje (met wie ik later ook trouwde) en ik ontmoette daar de vrienden die ik nu nog steeds als mijn beste vrienden beschouw. Het was een mooie tijd. Ik studeerde geschiedenis omdat ik dit een machtig interessant onderwerp vond (en nog steeds vind) en de studie heeft me veel goeds gebracht. Oké, ik had geen flauw idee wat ik na mijn studie wilde gaan doen, maar geschiedenis was zo’n brede studie: daar kon ik nog alle kanten mee op. Tijdens de studie geschiedenis leerde ik op een bepaalde manier teksten te lezen en te schrijven. Vaardigheden waar ik nog steeds heel veel aan heb.
De veilige weg
Eenmaal afgestudeerd als historicus wist ik nog steeds niet wat voor werk ik wilde doen. De droom van een leven als schrijfster was helemaal naar de achtergrond geraakt. Via een paar andere banen kwam ik terecht bij een rechtbank, in een administratieve functie. Het had niets met mijn studie te maken, ook niet met lezen of schrijven, maar het was een vaste baan bij de overheid en ik voldeed aan het functieprofiel.
Ruim 12 jaar heb ik dezelfde functie vervuld. Er waren tijden dat ik het echt leuk vond, op andere momenten wist ik aan het eind van de dag niet meer wat ik die dag nu allemaal had gedaan. Toch durfde ik niet weg te gaan, want ondertussen hadden we een koophuis en 2 kinderen en in die situatie was een vast inkomen wel zo prettig (lees: veilig). Ook vond ik het wel makkelijk. Het werk was niet zo moeilijk, ik had een redelijk inkomen en een ov-kaart van het werk. Elke maand kwam mijn salaris netjes binnen en aan het eind van het jaar kreeg ik een VVV-bon als kerstpakket. Helemaal prima.
En toch…
Wat is er gebeurd?
Na een tijd begon het toch te kriebelen. Ik werd 40 en ik zat nog steeds op dezelfde plek. Was dit nu wat ik tot mijn pensioen wilde blijven doen? Werd ik er eigenlijk nog wel blij van? Wat was er gebeurd met mijn dromen van vroeger? Er kwam een idee bij me op. Een idee om voor mezelf te beginnen. Bezig zijn met lezen en schrijven, zou ik daar mijn werk van kunnen maken? Ik had het er met mensen over, met mijn man, vriendinnen, mijn moeder. Ik ging nadenken over wat mijn sterkte kanten zijn, mijn passies, wat ik echt leuk vind om te doen.
Steeds weer kwam ik uit op het bezig zijn met taal en teksten.
Mijn werk bij de rechtbank ging me steeds meer tegenstaan. Het werk gaf me geen voldoening meer, ik ging er niet met plezier naartoe. Mijn plannen voor mijn eigen bedrijf kregen steeds meer vorm. Vorige zomer heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb ik mijn tekstbureau aangemeld bij de KvK. Een grote stap, heel spannend, maar ik had natuurlijk mijn vaste baan nog. Zo bleef het toch nog een beetje ‘veilig’.
De juiste beslissing
Een tijdlang heb ik mijn baan in loondienst gecombineerd met mijn eigen tekstbureau. Ik werkte 3 dagen in de week bij de rechtbank, de overige tijd (en ’s avonds) werkte ik als tekstcorrector voor verschillende opdrachtgevers. Redigeren en corrigeren en waar nodig schrijven of herschrijven van teksten. Ik merkte dat het werken in loondienst me energie kostte, terwijl het werken voor mijn eigen bedrijf me energie gaf. Bovendien was het combineren van 2 banen (en een gezin, een huishouden, een sociaal leven…) erg zwaar. Een reorganisatie bij de rechtbank gaf me het duwtje in de rug om uiteindelijk helemaal te kiezen voor mijn eigen bedrijf. Ik besloot niet langer ‘de veilige weg’ te kiezen. Mijn baan in loondienst heb ik inmiddels opgezegd en sindsdien werk ik fulltime als freelance tekstcorrector. Mijn klantenkring is heel divers: ik werk voor ondernemers, vertalers, uitgeverijen. In de loop van de tijd heb ik veel interessante mensen mogen ontmoeten.
Toekomstgericht
Alhoewel mijn toekomst misschien nog onzeker is en ik geen vaste inkomsten meer heb, voelt dit voor mij als de juiste beslissing. De vrijheid en de flexibiliteit die ik nu ervaar zijn onbetaalbaar. Het gaat goed met mijn bedrijf, ik breid mijn werkzaamheden steeds verder uit en ik doe mijn werk met heel veel plezier. Ik krijg nu weer energie van werken in plaats van dat het me energie kost. Daarom kan ik iedereen van harte aanraden: als het bij je kriebelt, luister ernaar, negeer het niet. Blijf niet zitten waar je zit omdat het zo makkelijk of veilig is. Soms moet je je nek uitsteken om iets te bereiken. Ga ervoor!
En die bestseller? Die komt er misschien ooit nog wel…
Sonja Renaud
Dit artikel is geschreven als gastblog bij:
Heel goed Sonja ga zo door!
Je boek komt er wel maar je werk is nu al een successtory!